ویزا یا روادید | هرآن‌چه که باید بدانید

بسیاری از کشورهای جهان حق ورود شهروندان دیگر کشورها به داخل مرزهای خود را منوط به ارائه‌ی سندی رسمی که نشان‌دهنده‌ی جواز ورود آن‌ها به کشور است و اصطلاحاً ویزا یا روادید نامیده می‌شود می‌دانند. اگرچه در حال حاضر شهروندان شمار زیادی از کشورها برای ورود به شماری از دیگر کشورها مجبور به ارائه‌ی ویزا نیستند، اما همچنان بسیار اند افرادی که باید هنگام ورود به یک کشور خارجی ویزا داشته باشند. اما ویزا چیست و چگونه باید آن را دریافت کرد؟ در این نوشتار به پاسخ این پرسش‌ها خواهیم پرداخت و اطلاعات دیگری درباره‌ی این سند رسمی ارائه خواهیم کرد. آشنایی هر چه بیش‌تر با مفهوم ویزا به شما کمک خواهد کرد تا با آگاهی بیش‌تری با موقعیت‌هایی که به نوعی با این سند در ارتباط هستند – مانند دریافت ویزا، تمدید ویزا، لغو ویزا و … – مواجه شوید.

آشنایی کلی با ویزا

همان‌طور که در مقدمه گفتیم ویزا نوعی سند رسمیِ صادرشده توسط یک کشور خاص، و البته گاهی مجموعه‌ای از کشورها، است که به شهروندان کشورهای خارجی اجازه‌ی ورود قانونی به آن کشور خاص، یا مجموع کشورهای صادرکننده، را می‌دهد. اجازه‌ی ورود به کشور یا ویزا اغلب به‌صورت یک مُهر، که روی یکی از برگه‌های پاسپورت یا گذرنامه زده می‌شود، صادر می‌گردد. بیش‌تر کشورها برای صدور روادید برای شهروندان دیگر کشورها مبالغی را از آنان دریافت می‌کنند.

پاسپورت یا گذرنامه خود سند رسمی دیگری است که به‌شکل یک دفترچه از طرف دولت کشورهای مختلف برای شهروندان آن کشور صادر می‌شود و برای شناسایی افراد در سفرهای بین‌المللی مورد استفاده قرار می‌گیرد. پاسپورت تمامی کشورها دارای صفحاتی، حداقل 8 صفحه، برای ثبت مهر ویزا برای ورود به کشور مقصد دارنده‌ی آن است. البته صدور ویزا همیشه به‌شکل یک مهر روی یکی از صفحات گذرنامه نیست و در بعضی موارد ویزا به‌صورت یک برگه یا کارت و گاهی نیز به‌صورت الکترونیکی در اختیار متقاضی قرار داده می‌شود.

پیش‌تر در ساحل شنی به پاسپورت یا گذرنامه پرداخته‌ایم و پیشنهاد می‌کنیم چنان‌چه آشنایی کامل با این سند ندارید، می‌توانید روی لینک کلیک کنید: پاسپورت یا گذرنامه چیست؟

در بیش‌تر موارد کشورهایی که از نظر اقتصادی در وضعیت بهتری هستند و ثبات سیاسی بیش‌تری دارند از نظر اعتبار پاسپورت در وضعیت بهتری قرار دارند و شهروندان آن‌ها برای ورود به شمار زیادی از کشورها نیاز به اخذ روادید ندارند. اما در مقابل کشورهایی که ثبات اقتصادی و سیاسی ندارند و احتمال این‌که شهروندان آن‌ها تمایل داشته باشند به کشور دیگری مهاجرت کرده و در آن‌جا کار و زندگی کنند، پاسپورت‌های کم‌اعتباری دارند به این معنی که ضرورتاً برای ورود به بسیاری از کشورهای دیگر باید پیش از اقدام به سفر ویزا بگیرند.

از پاراگراف قبل مشخص می‌شود که در برخی موارد این امکان وجود دارد که شهروندان بعضی کشورها تنها با ارائه‌ی گذرنامه، و بدون نیاز به دریافت ویزا، به شماری از دیگر کشورها سفر کنند و منظور از اعتبار پاسپورت یک کشور تعداد کشورهایی است که شهروندان می‌توانند بدون دریافت ویزا و تنها با ارائه‌ی پاسپورت خود به آن‌ها سفر کنند. ورود شهروندان یک کشور به کشوری دیگر بدون نیاز به دریافت ویزا بستگی به قوانین کشور میزبان، اعتبار کشور مقابل و روابط متقابل بین دو کشور دارد. به‌عنوان مثال تمامی شهروندان اتحادیه‌ی اروپا می‌توانند بدون ویزا وارد دیگر کشورهای عضو این اتحادیه شوند یا آمریکا به شهروندان 38 کشور جهان اجازه می‌دهد بدون ویزا، البته با داشتن شرایط جزئی دیگر، وارد خاک این کشور شوند. در حال حاضر شهروندان کشور ژاپن بیش از شهروندان هر کشور دیگری می‌توانند بدون نیاز به ویزا سفر کنند.

کشورهایی که مردم ایران می‌توانند بدون ارائه‌ی ویزا به آن‌ها سفر کنند شامل موارد زیر هستند:

ارمنستان (90 روز)
دومینیکا (21 روز)
اکوادور (90 روز)
گرجستان (45 روز)
هائیتی (90 روز)
مالزی (14 روز)
عراق (60 روز)
ایالات فدرال میکرونزی (30 روز)
سوریه
ترکیه (90 روز)
ونزوئلا (15 روز)

علاوه بر این شهروندانی که دارای پاسپورت ایرانی هستند می‌توانند با ویزای بدو ورود وارد کشورهای زیر شوند:

جمهوری آذربایجان (30 روز از تمامی فرودگاه‌های بین‌المللی)
بنین (30 روز)
بولیوی (30 روز تنها از فرودگاه‌های کوچابامبا، لاپاز و سانتا کروس)
کامبوج (30 روز)
کیپ ورد
مجمع‌الجزایر قمر
گینه بیسائو (90 روز)
کنیا (3 ماه)
لائوس (30 روز)
لبنان (39 روز با شروط خاص)
ماداگاسکار (90 روز)
مالدیو (30 روز)
موریتانی (تنها از فرودگاه بین‌المللی نواکشوط ام‌التونسی)
موزامبیک (30 روز)
نپال (90 روز)
عمان (30 روز با شروط خاص)
پالائو (30 روز)
ساموآ (60 روز)
سشیل (3 ماه)
سومالی (30 روز از فرودگاه‌های بین‌المللی بندرقاسم، گالکایو و عدن اد)
تانزانیا (3 ماه)
تیمور شرقی (30 روز)
توگو (7 روز)
تووالو (1 ماه)
زیمباوه (3 ماه)

صدور ویزای بدو ورود کشورهای مختلف برای شهروندان ایرانی در هر کشور شرایط خاص خود را دارد و این درباره‌ی تمامی کشورهای که برای مسافران ویزای بدو ورود صادر می‌کنند صادق است.

مراجع صادرکننده‌ی ویزا برای ورود شهروندان کشورهای خارجی به داخل کشور در کشورهای مختلف متفاوت از هم هستند، اما یکی از وجوه اشتراک قابل توجه تمامی آن‌ها صلاحیت قانونی تصمیم‌گیری برای صدور مجوز ورود و اقامت شهروندان دیگر کشورها به کشور است. به‌عنوان مثال ممکن است برخی از کشورها صدور ویزا را به مسئولانی بسپارند که در سفارت‌خانه یا کنسولگری آن کشور در دیگر کشورها حضور دارند یا بعضی از کشورها صدور ویزا را به یک شرکت خصوصی مورد تأیید دولت، مستقر در کشورهای دیگر، واگذار می‌کنند. در برخی شرایط صدور ویزا برای مسافر هنگام ورود او، در مرز کشور مقصد، صورت می‌پذیرد و گاهی هم متقاضی دریافت ویزای یک کشور باید به کشوری ثالت مراجعه کند، چرا که کشور مقصد او در کشور خود متقاضی سفارت‌خانه یا کنسول‌گری ندارد.

ویزا نه‌تنها مجوز عبور به یک کشور خاص است، بلکه شرایط حضور فرد در کشور مهمان را نیز مشخص و محدود می‌کند. درواقع ویزاها انواع مختلفی دارند و دارندگان هر یک از آن‌ها از نظر مدت زمان مجاز برای حضور در کشور، محدوده‌ی حرکت در مناطق مختلف کشور، تاریخ ورود به کشور، اجازه‌ی کار در کشور و بسیاری موارد دیگر با یک‌دیگر تفاوت دارند. بر اساس این محدودیت‌ها انواع ویزا مانند ویزای توریستی، ویزای کار، ویزای تحصیلی و … برای متقاضیان مختلف با شرایط مختلف صادر می‌شوند. در ادامه بیش‌تر درباره‌ی انواع ویزا صحبت خواهیم کرد. نکته‌ی قابل توجه این است که اگرچه صدور ویزا مجوزی برای ورود و اقامت دارنده‌ی آن به کشور است، اما در اکثر قریب‌به‌اتفاق موارد، کشور صادرکننده‌ی ویزا می‌تواند درصورت لزوم و به تشخیص و صلاح‌دید خود این مجوز را لغو کنند.

شرایط دریافت روادید

متقاضی دریافت ویزا باید تمامی آن‌چه مراجع صدور ویزا برای کشور مقصد از او درخواست می‌کنند، از جمله تضمین مالی، مدارک شناسایی، وثیقه‌ی مالی و یا غیرمالی، مدارک پزشکی و …، را در اختیارشان قرار دهد و علاوه بر این واجد شرایطی باشد که کشور مورد نظر او برای صدور ویزا درنظر گرفته است. البته شرایطی که متقاضی دریافت ویزا باید واجد آن‌ها باشند در تمامی کشورهای یکسان نیست و تماماً بستگی به قوانین کشور مقصد دارند.

به‌عنوان نمونه بسیاری از کشورها از صدور ویزا برای افرادی که دارای سوءسابقه‌ از نظر نقض قوانین شهروندی کشور خود و یا برخی از دیگر کشور هستند خودداری می‌کنند و شماری از کشورها این محدودیت را تنها برای برخی از جرایم، مثل قاچاق مواد مخدر، پیاده می‌کنند. مسلماً در این شرایط فردی که دارای سابقه‌ی اقدام مجرمانه باشد واجد شرایط دریافت ویزا نیست و احتمال کمی دارد که کشور مقصد برای ورود او به خاک خود روادید صادر کند. به‌عنوان مثالی دیگر برخی از کشورها به‌طور کلی برای ورود شهروندان شماری از کشورهای دیگر روادید صادر نمی‌کنند و به‌عبارت دیگر ممکن است شهروندان یک کشور هرگز و تحت هیچ شرایطی واجد تمامی شرایط دریافت ویزای یک کشور دیگر نباشند.

بسیاری از کشورها برای صدور ویزا، از متقاضی درخواست ارائه‌ی نمونه‌ی خون برای بررسی سلامتی از نظر ابتلا به بیماری ایدز می‌کنند و اغلب درصورت ابتلای متقاضی به این بیماری از صدور روادید برای او امتناع می‌کنند. عدم صدور ویزا برای بیماران مبتلا به ایدز بیش‌تر در مواردی مطرح است که متقاضی قصد اقامت طولانی‌مدت در کشور مقصد را داشته باشد اما بعضی از کشورها برای اقامت‌های کوتاه‌مدت بیماران مبتلا به ایدز هم محدودیت قائل هستند. در ادامه با متداول‌ترین شرایطی که مانع صدور ویزا از سوی کشور مقصد می‌شوند آشنا خواهیم شد.

موانع صدور روادید

همان‌طور که گفتیم متقاضی دریافت ویزا باید واجد شرایطی که کشور مقصد برای دریافت ویزا درنظر گرفته است باشد و در غیر این صورت موفق به دریافت ویزا نخواهد شد. در قسمت قبل به برخی از محدودیت‌های دریافت روادید اشاره کردیم، علاوه بر آن موارد در اکثر مواقع چنان‌چه متقاضی صدور ویزا دارای حداقل یکی از شرایط زیر باشد باز هم کشور مقصد برای او ویزا صادر نخواهد کرد:

1- درصورتی‌که مسئولان صدور ویزا برای کشور میزبان متقاضی را تهدیدی برای امنیت کشور خود تشخیص دهند.

2- اگر مسئولان صدور روادید برای کشور میزبان متقاضی را از نظر اخلاقی موجه تشخیص ندهند.

3- متقاضی توجیه مشخصی برای سفر به کشور میزبان نداشته باشد.

4- متقاضی قبلاً از کشوری دیدن کرده باشد که دشمن کشور میزبان شناخته می‌شود و یا قصد سفر به چنین کشوری را داشته باشد.

5- مدت زمان و یا برگه‌های پاسپورت متقاضی کافی نباشند.

6- درصورتی‌که متقاضی از روادیدی که قبلاً برای او صادر شده استفاده نکرده باشد و توجیه قانع‌کننده‌ای هم برای این کار نداشته باشد.

7- چنان‌چه متقاضی دریافت ویزای موقت نتواند داشتن ارتباطی قوی، ارتباط کاری، خانوادگی و …، با کشور خود را به اثبات برساند.

8- چنان‌چه متقاضی درخواست ویزا برای یک کشور خاص پیش‌تر موفق به دریافت ویزای همان کشور نشده باشد و نتواند برطرف‌شدن مانع برای عدم ویزا در درخواست قبلی را به اثبات برساند.

9- درصورتی‌که متقاضی دریافت ویزا نتواند تصمیم خود برای بازگشت به کشور خود و یا توانایی برای بازگشت را در ارتباط یا ویزاهای کوتاه‌مدت ثابت کند.

10- در شرایطی که متقاضی توانایی تأمین مالی خود را به اثبات نرساند.

11- چنان‌چه متقاضی دریافت ویزا، به‌خصوص در موارد خاص مانند شرکت در فعالیت ورزشی‌ای مثل اسکی، مدارک پزشکی و بیمه ارائه ندهد.

12- درصورتی‌که متقاضی پیش‌تر موفق به دریافت ویزای کشور میزبان شده باشد، اما پس از آن مرتکب اقدامی مجرمانه، تخلف، تقلب و … در ارتباط با دریافت ویزا و ورود به کشور مقصد شده باشد.

13- درصورتی‌که متقاضی مدرک رزرو هتل، رزرو بلیط هواپیما و یا هر مدرک دیگری که نشان‌دهنده‌ی برنامه‌ریزی سفر او باشد را ارائه ندهد.

14- اگر متقاضی شهروند کشوری باشد که خصم کشور میزبان شناخته می‌شود.

15- درصورتی که متقاضی به بیماری‌های خطرناک واگیردار مثل سل، ابولا و … مبتلا باشد.

همان‌طور که گفتیم هر کشور شرایط ویژه‌ی خود را برای صدور ویزا دارد و موانع صدور آن به آن‌چه گفته شد محدود نمی‌شوند. گذشته از این صدور ویزا برای یک فرد به معنی قطعیت اجازه‌ی ورود او به کشور میزبان نیست. درواقع داشتن ویزا شرط لازم اجازه‌ی ورود به یک کشور است نه شرط کافی و دارنده‌ی روادید تنها زمانی می‌تواند وارد کشور میزبان شود که مسئولان مستقر در مرزهای آن کشور مجوز ورود او را صادر کنند.

انواع ویزا از نظر هدف متقاضی دریافت روادید

همان‌گونه که اشاره کردیم روادیدها انواع مختلفی دارند و از وجوه مختلف، مثل مدت اقامت، محدوده‌ی اقامت، فعالیت‌های قانونی و …، متمایز از یک‌دیگر هستند. گذشته از این، تنوع اشکال مختلف ویزا هم ممکن است از کشوری به کشور دیگر فرق داشته باشد و دسته‌بندی روادیدها در تمامی کشورهای جهان لزوماً مشابه هم نیست. موارد زیر متداول‌ترین انواع روادید هستند:

1- ویزای کوتاه‌مدت (Short stay)

این ویزا، همان‌طور که از نام آن پیدا ست، برای اقامت‌های کوتاه‌مدت صادر می‌شود و اگرچه بیش‌تر گردشگران از آن استفاده می‌کنند، و به همین علت گاهی آن را مترادف با ویزای توریستی یا ویزای گردشگری می‌دانند، اما هدف متقاضیان دریافت ویزای کوتاه‌مدت لزوماً گردشگری نیست. مسئولان صدور روادید یک کشور در موارد زیر اقدام به صدور ویزای کوتاه‌مدت می‌کند:

1- سفر با هدف گردشگری

2- شرکت در رویدادهای ورزشی، هنری و …

3- انجام امور مرتبط با درمان بیماری‌ها در بیمارستان‌های کشور مقصد

4- کارهای موقت کوتاه‌مدت [به‌ویژه در فصول و ایام تعطیل برای نوجوانان و جوانان]

5- پناه‌جویی [در برابر حوادث طبیعی، جنگ و …]

6- انجام مراسم مذهبی [بیش‌تر برای انجام مراسم مذهبی گروهی مثل حج]

7- دیدار بستگان [بیش‌تر با ارائه‌ی دعوت‌نامه از بستگان شهروند و یا مقیم کشور مقصد]

8- ویزای تجاری [برای شرکت در یک فعالیت تجاری برای مدتی محدود بدون اجازه‌ی کار]

9- و …

مدت زمان مجاز برای حضور مسافر در کشور با ویزای کوتاه‌مدت، محدوده‌ی اقامت او طی مدت اقامت با ویزای کوتاه‌مدت، فعالیت‌های مجاز و غیرمجاز مسافر در مدت اقامت با ویزای کوتاه‌مدت و موارد این‌چنینی بستگی به قوانین هر کشور دارند.

2- ویزای بلندمدت (Long stay)

ویزای بلندمدت برای اقامت طولانی‌مدت، نسبت به ویزای کوتاه‌مدت، صادر می‌شود و شرایط خاص خود را دارد. صدور ویزای بلندمدت برای متقاضیان ورود به یک کشور وابسته به شرایط و قوانین همان کشور است، اما به‌طور کلی ویزای بلندمدت در موارد زیر صادر می‌شود و مورد استفاده قرار می‌گیرد:

ویزای تحصیلی یا ویزای دانشجویی (Student visa)

ویزای تحصیلی زمانی صادر می‌شود که متقاضی امکان تحصیل در یکی از کالج‌ها، دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی کشور مقصد را داشته باشد و بتواند امکان تحصیل خود در این مراکز را، عموماً با ارائه‌ی دعوت‌نامه از آن مرکز آموزشی، ثابت کند. برخی از کشورها، درصورت درخواست، نوعی ویزای بلندمدت را نیز برای اقامت بعضی از افراد خانواده‌ی دانشجو در طول تحصیل صادر می‌کنند.

ویزای خبرنگاری (Journalist visa)

در بعضی موارد خبرنگارانی که قصد دارند برای تهیه‌ی خبر و گزارش به کشور دیگر سفر کنند باید از پیش نسبت به دریافت ویزای خبرنگاری اقدام کنند. ایران، کره‌ی شمالی، عربستان و آمریکا از جمله کشورهایی هستند که برای ورود خبرنگاران به داخل مرزهای خود ویزای خبرنگاری می‌دهند.

ویزای پناهندگی (Asylum visa)

برخی از کشورها برای افرادی که آن‌ها، با توجه به استانداردهای جهانی، واجد شرایط تشخیص دهند ویزای پناهندگی صادر می‌کنند.

ویزای کار (Temporary worker visa)

این نوع ویزا مجوزی برای کارِ دارنده‌ی آن در کشور میزبان است. تفاوت ویزای کار با ویزای تجاری در این است که اولاً مدت‌زمان ویزای کار در اغلب موارد بیش‌تر از ویزای تجاری است و ثانیاً دارنده‌ی ویزای تجاری اجازه‌ی کار در کشور میزبان را ندارد. در بعضی از کشورها دارندگان ویزای کار پس از گذشت مدت زمانی مشخص و با داشتن برخی شرایط می‌توانند اقامت دائم کشور میزبان را دریافت کنند.

ویزای ترانزیت (Transit visa)

در بعضی سفرها، به‌ویژه در سفرهایی با مدت زمان نسبتاً طولانی، هواپیما در یک یا چند فرودگاه بین مسیر توقف خواهد داشت و برخی مسافران در برخی از این فرودگاه‌ها باید ویزای ترانزیت ارائه دهند. ویزای ترانزیت علاوه بر این در ارتباط با فعالیت خدمه‌ی هواپیما، رانندگان اتوبوس و کامیون، کشتی‌ران‌هایی که در آب‌های آزاد حرکت می‌کنند و نمونه‌های مشابه کاربرد دارد. لزوم یا عدم لزوم ارائه‌ی ویزای ترانزیت و قوانین مربوط به این نوع روادید به کشور میزبان بستگی دارد.

ویزای مهاجرت (Immigrant visa)

ویزای مهاجرت مخصوص افرادی است که قصد دارند به کشور دیگر سفر کرده و برای مدت طولانی در آن زندگی و اقامت دائم آن کشور را دریافت کنند. بدیهی است که هر فرد برای مهاجرت به کشوری دیگر باید واجد شرایطی باشد که از سوی کشور مقصد تعیین می‌شوند و صدور ویزای مهاجرت قوانین سخت‌گیرانه‌تری نسبت به ویزاهای دیگر دارد. افرادی که قصد دارند با هدف اقامت بلندمدت، تقریباً برای همیشه، به کشوری دیگر سفر کنند عموماً در یکی از شرایط زیر قرار دارند:

1- قصد ازدواج با یکی از شهروندان کشور میزبان را دارند (Marriage visa):

در صورتی‌که شهروند یک کشور قصد ازدواج با شهروند کشور دیگری را داشته باشد می‌تواند با تقاضای صدور ویزای نامزدی، چند ماه قبل از ازدواج به کشور میزبان برود و به انجام امور مربوط به ازدواج بپردازد. مدت زمان ویزای نامزدی بستگی به قوانین کشور مقصد دارد.

2- با یکی از شهروندان کشور مقصد ازدواج کرده‌اند و قصد زندگی مشترک با او را دارند (Spouse visa):

در این حالت متقاضی دریافت ویزا درخواست صدور ویزای بلندمدت برای سفر به کشور مقصد برای دریافت اقامت این کشور و زندگی مشترک با همسر خود را دارد و با ارائه‌ی مدارک قانونی کافی و درصورت داشتن سایر شرایط لازم می‌تواند چنین ویزایی را دریافت کند.

3- بازنشسته شده‌اند و مستمری‌بگیر هستند (Pensioner visa):

برخی از کشورها به افرادی که بازنشسته شده‌اند، و بدون کارکردن حقوق مستمر دریافت می‌کنند، ویزای مهاجرت می‌دهند و البته ممکن است برای این ویزا محدودیت سنی درنظر بگیرند. کشورهای استرالیا، آرژانتین، تایلند و … نمونه‌هایی از این کشورها هستند.

ویزای دیپلماتیک (Official visa)

این نوع ویزا برای افرادی صادر می‌شود که از سوی دولت کشور دیگر برای انجام امور مرتبط با شغل خود به کشور دیگر سفر می‌کنند و یا در کشور میزبان اقامت دارند، مانند سفیران و کارمندان سفارت‌خانه‌ها. در بعضی شرایط خاص این امکان وجود دارد که کشور میزبان، با هدف نشان‌دادن دوستی و حسن نیت خود، برای فردی که واجد شرایط دریافت ویزای دیپلماتیک نیست ویزا صادر کند.

انواع ویزا از نظر ورود به کشور میزان و مدت اقامت در آن

1- ویزای یک بار ورود (single-entry)

ویزای یک بار ورود، همان‌طور که از نام‌اش پیدا ست، تنها برای یک بار ورود به کشور میزبان صادر شده و پس از خروجِ دارنده‌ی ویزا از کشور مهمان باطل می‌شود.

2- ویزای دو بار ورورد یا چند بار ورود (double-entry or multiple-entry)

دارنده‌ی این ویزا می‌تواند دو یا چند بار وارد کشور میزبان شود و به عبارت دیگر پس از اولین خروج او از کشور میزبان، ویزا باطل نمی‌شود.

3- ویزای سفید (Re-entry permit)

ویزای سفید که به آن پاس سفید یا پاسپورت سفید هم گفته می‌شود زمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد که شهروند یک دولت قصد داشته باشد کشور خود را برای مدت طولانی، عموماً بیش از 1 سال، ترک کند اما نمی‌خواهد حق شهروندی، گرین کارت و مدارک مشابهی که به او حق استفاده از مزایای شهروندی را می‌دهند از دست بدهد. ویزای سفید عموماً تا 2 سال اعتبار دارد. تعداد کشورهایی که از این ویزا استفاده و دریافت آن را برای بعضی شرایط الزامی می‌کنند زیادی نیست. آمریکا و هند نمونه‌هایی از کشورهایی هستند که از ویزای سفید استفاده می‌کنند.

4- ویزای بدو ورود (On-arrival visa)

منظور از ویزای بدو ورود ویزایی است که در فرودگاه برای مسافران صادر می‌شود. درواقع متقاضیان ورود به برخی از کشورها می‌توانند با ارائه‌ی پاسپورت در فرودگاه و دیگر مسیرهای ورودی به کشور میزبان روادید، معمولاً کوتاه‌مدت، دریافت کنند و نیازی نیست پیش از سفر نسبت به دریافت آن اقدام کنند. به‌عنوان مثال بسیاری از شهروندان کشورهای دیگر می‌توانند در فرودگاه‌های ایران ویزای توریستی دریافت کنند و نیازی نیست قبل از پرواز ویزای ایران را داشته باشند. به عنوان مثالی دیگر افرادی که به‌طور اضطراری، بر اثر حوادث طبیعی، زخمی‌شدن و …، ناچاراً وارد مرزهای یک کشور می‌شوند اغلب باید از ویزای بدو ورود استفاده کنند. مسئولان پرواز، دریانوردان و … از جمله دیگر گروه‌هایی هستند که در برخی از کشورها از ویزای بدو ورود استفاده می‌کنند.

ویزای بدو ورود با ورود بدون ویزا یکسان نیست و همان‌طور که از نام این دو پیدا ست در ویزا در بدو ورود مسافران نهایتاً برای ورود کشور میزبان ویزا دریافت می‌کنند و تنها نحوه‌ی صدور ویزا و مکان و زمان آن با دیگر ویزاها تفاوت دارد اما در ورود ویزا مسافران ملزم به دریافت ویزا نیستند، مثلاً شهروندان عضو پیمان شنگن می‌توانند بدون ویزا وارد دیگر کشورهای این پیمان شوند.

مختصری در مورد ویزای الکترونیک (Electronic visa)

همان‌گونه که اشاره کردیم بعضی از کشورها از ویزای الکترونیکی یا ای-ویزا استفاده می‌کنند. درصورت استفاده از ویزای الکترونیک، ویزا به‌صورت مُهر بر یکی از برگه‌های پاسپورت صادر نمی‌شود، بلکه به‌شکل آنلاین با شماره‌ی پاسپورت مرتبط می‌شود و بدین‌ترتیب مسئولان کنترل روادید در مرزهای کشور میزبان با کنترل پاسپورت مسافر می‌توانند به‌صورت آنلاین ویزای او، با تمامی جزئیات‌اش، را مشاهده کنند و بدیهی ست که امکان تهیه‌ی پرینت از آن را هم خواهند داشت. ایران شامل کشورهایی که از ویزای الکترونیک استفاده می‌کنند هست. اتحادیه‌ی اروپا، آمریکا، استرالیا، کانادا و … از جمله کشورهایی هستند که به‌طور گسترده از ویزای الکترونیکی استفاده می‌کنند و هر یک قوانین خاص خود را در این ارتباط دارند.

آشنایی با چند طرح مشترک ویزا در جهان

در این نوشتار چندین بار از عبارت «ویزای شنگن» نام بردیم اما به تعریف و توضیح آن نپرداختیم، در انتهای این نوشتار، برای هرچه روشن‌ترشدن مطلب، قصد داریم مختصری توضیحی درباره‌ی این ویزا و چند طرح ویزای مشترک دیگر ارائه دهیم.

1- ویزای شنگن (Schengen Visa)

ویزای شنگن یکی از مشهورترین طرح‌های مشترک ویزا ست. ویزای شنگن ویزایی برای کشورهایی است که به پیمانی به همین نام پیوسته‌اند و به شهروندان این کشورها اجازه می‌دهد که بدون ارائه‌ی ویزا به دیگر کشورهای عضو این پیمان سفر کنند. در بسیاری موارد شهروندان کشورهای خارج از پیمان شنگن نیز با داشتن ویزای یکی از کشورهای عضو این پیمان می‌توانند بین دیگر کشورهای عضو نیز تردد کنند. کشورهای اتریش، فرانسه، بلژیک، استونی، فنلاند، آلمان، مالت، یونان، لوگزامبورگ، لتونی، مجارستان، یونان، ایتالیا، ایسلند، لیختن‌اشتاین، نروژ، لهستان، پرتغال، اسلوونی، چک، اسلواکی، سوئد، سوئیس، اسپانیا به همراه بخش‌های سئوتا و ملیلیه، دانمارک به غیر از جزایر فارو و گرینلند، هلند به غیر از آروبا، کوراسائو، سینت مارتن و جزایر کارائیب و در نهایت نروژ به غیر از سوالبارد کشورهای پیمان شنگن هستند. علاوه بر این کشورها، کشورهای بلغارستان، قبرس و رومانی نیز از قوانین ویزای شنگن پیروی می‌کنند.

2- ویزای آمریکای مرکزی (Central Americam Visa)

این ویزا به شهروندان هر یک از چهار کشور کشورهای گواتمالا، ال سالوادور، هندوراس و نیکاراگوئه اجازه می‌دهد تا بدون مرز به کشورهای دیگر عضو سفر کنند. شهروندان کشورهای خارج از این منطقه نیز درصورت داشتن ویزای یکی از این چهار کشور می‌توانند بدون ویزای جدید وارد کشورهای دیگر عضو شوند.

علاوه بر این دو مورد طرح‌های مشترک دیگری نیز برای روادید در بین کشورهای مختلف جهان ارائه شده‌اند و انتظار می‌رود در آینده طرح‌های مشابه بیش‌تری برای سهولت تردد بین‌المللی شکل بگیرند.

سخن آخر

در این نوشتار سعی کردیم پاسخی اجمالی اما تا حد امکان کامل برای پرسش ویزا یا روادید چیست ارائه دهیم و به انواع روادید، محدودیت‌های دریافت آن و طرح‌های مشترک روادید بپردازیم. سفرهای بین‌المللی و قوانین مرتبط با ویزای آن‌ها، با توجه به تعدد کشورهای جهان، موضوع‌هایی گسترده‌تری از آن‌چه که در این مطلب آمد هستند و با توجه به این‌که ایرانیان برای سفر به اکثر کشورهای خارجی نیاز به اخذ ویزا دارند، کسب اطلاعات کامل‌تر برای سفر به هر یک اجتناب‌ناپذیر است. درصورتی‌که نیاز به اطلاعات بیش‌تری درباره‌ی قوانین مرتبط با ویزای یک کشور خاص دارید می‌توانید از راهنمایی کارشناسان ما استفاده کنید.

شما می‌توانید علاوه بر این از خدمات متنوع ویزای ساحل شنی از جمله دریافت انواع ویزای شینگن، ویزای کانادا، ویزای استرالیا، ویزای بریتانیا، ویزای روسیه، ویزای آمریکا، ویزای چین، ویزای هند، ویزای اوکراین، ویزای تایلند و ویزای امارات استفاده کنید.